سوء عاقبت

نقل شده است که فُضیل بن عیاض که یکی از مردان طریقت است شاگردی داشت که داناترین شاگردان او محسوب می شد؛ روزی مریض شد و زمان اختصار او فرا رسید. فُضیل به بالین او آمد و نزد سر او نشست و شروع کرده به خواند سوره «یس». آن شاگرد محتضر گفت: این سوره را مخوان ای استاد؛ فضیل ساکت شد و به او گفت: بگو «لا اله الاّ الله»، گفت: نمی گویم چون من بیزارم از آن، و با همین حال مُرد فضیل از مشاهده این حال بسیار ناراحت شد و به منزل خود رفت و بیرون نیامد؛ تا اینکه او را در خواب دید که او را به سوی جهنم می کشند. از او پرسید که تو داناترین شاگردان من بودی، چه شد که خداوند معرفت را از تو گرفت و به عاقبت بد مردی؟
گفت: به خاطر سه چیز که در من بود:
«اول نمّامی و سخن چینی کردن؛ دوم حسد بردن؛ سوم آنکه من بیماریی داشتم وبه طبیبی مراجعه کرده بودم و او به من گفته بود که هر سال یک قدح شراب بخور، اگر نخوری این بیماری در تو باقی خواهد ماند. من نیز بر حسب سخن آن طبیب شراب می خوردم. به این سه چیز که در من بود عاقبت من بد شد و به آن حال مُردم»